Pierwsze wzmianki o obiekcie to dokument z 1372 r. który wspomina o właścicielu wsi rycerzu Clericusie Boltze. Otrzymał Radomierz wraz z dobrami lennymi należącymi do zamku Sokolec od Agnieszki Świdnickiej. W wiekach kolejnych dobra
Szkoła Podstawowa w Radomierzu rozpoczęła swoją działalności zaraz po wojnie, w budynku dotychczasowej niemieckiej szkoły. Organizowanie polskiej szkoły trwało od zakończenia działań wojennych w 1945 roku do końca 1946 roku. Uczęszczały do niej głównie
Skromna świątynia z 16 głosowymi organami ze Świdnicy. W okresie powojennym na prośbę mieszkańców Czystkowa (powojenna nazwa Radomierza) wystosowali pismo do władz państwowych o przekazanie budynku ewangelickiego kościoła na potrzeby katolików, którzy stanowili 95%
Piękna panorama Sudetów Zachodnich i historia obrony przez mieszkańców zabytkowych dzwonów przed wywiezieniem. Radomierz w XVI w. stał się własnością rodu Schaffgotschów. W 1609 roku Bernard von Schaffgotsch rozbudował i upiększył kościół pochodzący z
Dawniej nazywana Rosenbaude (również w okresie powojennym). Nieistniejące schronisko turystyczne położone na szczycie Różanki (628 m n.p.m.) w paśmie Górach Kaczawskich (Góry Ołowiane). Od 1885 roku na szczycie Różanki istniała gospoda górska, przebudowana ok.
Dom nr 71. Dawna karczma sądowa, po wojnie Dom Ludowy. Przed II Wojną światową funkcjonowały tu 4 obiekty noclegowe (jednym z nich była karczma sądowa). W 1928 roku dwóch nauczycieli z Komarna spisało wspomnienia
Komarno jest jedną z dwóch miejscowości gminy Janowice Wielkie, w której do dnia dzisiejszego przetrwały dwa budynki kościelne: katolicki (czynny) i ewangelicki (nieczynny) Czynna świątynia p.w. Jana Chrzciciela to XVI-wieczna budowla gotycka, choć kościół
Pałac w Komarnie. W jego miejscu prawdopodobnie już w XIII w. stał zamek, nie zachowała się jednak żadna pisemna wzmianka o nim. Pierwszymi zapisanymi w dokumentach właścicielami Komarna byli przedstawiciele znanej rycerskiej rodziny von
Cukiernia „Pod Klonem” Pana Władka Głoskowskiego mieszcząca się w stylowym drewnianym domku. Rurkami z kremem wytwarzanymi przez Właściciela wg własnej receptury przez ponad 34 lata, delektowali się mieszkańcy Kotliny Jeleniogórskiej, Wałbrzycha i okolic.
