Pierwsze wzmianki o obiekcie to dokument z 1372 r. który wspomina o właścicielu wsi rycerzu Clericusie Boltze. Otrzymał Radomierz wraz z dobrami lennymi należącymi do zamku Sokolec od Agnieszki Świdnickiej. W wiekach kolejnych dobra przechodziły parokrotnie w ręce wielu rodzin m.in. Reymbabe, Wiltberg, Schindel, Nimptsch.

Początkiem XVI w. wsią zaczęli rządzić Schaffgotschowie, z przerwami do połowy XVII. Prawdopodobnie byli fundatorami dworu, który wzniesiono ok. połowy XVI.

Około roku 1650 właścicielami posiadłości były rodziny Benchel i Vechtritz, którzy posiadali dwór do 1876 r. Po pożarze w roku 1776 obiekt przebudowano.

Na początku XX w. majątek kupił Bruno Kaffler, który prawdopodobnie był zleceniodawcą ostatniej przebudowy dworu – obniżenie górnej kondygnacji, nowe nadokienniki. 

Pierwotnie dwór otoczony był fosą. Obiekt założony na planie prostokąta, z dwoma 1-kondygnacyjnymi cylindrycznymi alkierzami w narożu południowo-zachodnim. Dwór nakryty dachem 2-spadowym. Na osi fasady charakterystyczny portal. Otwory okienne ujęte w renesansowe ramy.

Do dzisiejszych czasów zachowały się sklepienia krzyżowe na parterze. Od roku 1917 w budynku mieścił się dom dziecka a w późniejszym okresie właścicielem był fabrykant, do którego należały okoliczne fabryki papieru.

Okres powojenny również nie był korzystny dla obiektu, postępowała dewastacja obiektu. Obecnie dwór jest w rękach prywatnych, właściciel poczynił kilka remontów, ale niestety obiekt nie jest dostępny na turystów.

Opracowanie: Krzysztof Zawadzki

Słownik geografii turystycznej Sudetów, Red. M. Staffa. Wyd. I-BIS. Wrocław 1998